Краязнаўчы цэнтр запрашае пазнаёміцца з новымі нумарамі часопісаў «Полымя» і «Нёман».
 |
«Полымя» прапануе:
-вершы:
***
Мяне не боль палохае, а вечнасць,
І светлы сум, цярплівая любоў…
Я чалавек маленькі, недарэчны:
Адна хвіліна ў тысячу гадоў.
Палохае не цемра, а цямнота,
Мацней баюся цішы, чым вайны:
Я чалавек агню, вады й чорта,
Заўжды ў гуканні будучай вясны.
Палохаюць пачуцці напалову,
Лягчэй трываю шум за цішыню.
Я знічка й чалавек адначасова:
Мінаю, слёзы космасу лаўлю.
(Анхела Эспіноса Руіс)
-проза:
«Маладзенькая служка, круглявая і румяная, завіхалася вакол, бліскала вялікімі блакітнымі вачыма, паспяваючы рассыпаць і шапяткія словы, і кароткія смешкі з-пад пухлай далонькі. Гарачая вада спорна лілася ва ўмывальную місу, распісаную кветкамі, свежы белы ручнік цягнуўся са служчына локця. Вышыўка – хвалі чорнага, чырвонага і белага, кветкі, карані і галіны пераплятаюцца, блытаюцца, зрастаюцца ў адзіны ўзор.
Як асобныя плыні, лясныя ручаі ды горныя крыніцы яднаюцца ў вялікай рацэ» (Маргарыта Латышкевіч, фрагмент аповесці «Сярэдзіна зімы»).
-крытыка:
«Жыццё і творчая спадчына братоў Мар’яна і Казіміра Здзяхоўскіх, ураджэнцаў Міншчыны, сталі аб’ектам актыўных навуковых штудый толькі на працягу апошніх дзесяцігоддзяў. Даследчыкі заканамерна і абгрунтавана больш увагі звярталі на постаць Мар’яна Здзяхоўскага (1861–1938), вядомага навукоўца, прафесара Кракаўскага і Віленскага ўніверсітэтаў, аўтара не аднаго дзясятка кніг, прысвечаных грамадска-палітычным, філасофскім і рэлігійным тэмам і праблемам, а таксама пытанням развіцця славянскіх і заходнееўрапейскіх літаратур…» (Мікалай Хмяльніцкі, з артыкула «Беларусь у навуковым і праблемна-тэматычным асэнсаванні Мар’яна Здзяхоўскага).
-і іншыя.
«Нёман» предлагает:
-стихи:
Самоубийцы
В противоборстве сил добра и зла
тупой инстинкт терпимости животной
не победил – душа сильней была, –
и суждено ей жить, как птице, вольной.
Отвергнула безжалостный диктат.
Летит и не боится кары Божьей…
Жестокий рок – её извечный кат –
жалеет, что не сможет мучить больше.
…Сбежавших не за жизни горизонт,
а вечность обретающих угрюмо,
вдруг примет ночь к себе под звёздный зонт
и сбережёт их имена от глума.
(Василь Гадулька. Перевод с белорусского Изяслава Котлярова)
-проза:
«Снилось Вырвичу, что он гуляет около египетских пирамид, песочек жёлтенький-жёлтенький, как на откосах Днепра, вокруг пальмы, похожие на большие папоротники, и вот идёт торжественная процессия, негры несут паланкин из ярко-красного шёлка… Поравнялся паланкин с Пранцысем, распахнулась ткань, и выглянула оттуда неземная красавица, настоящая египетская принцесса, и говорит: «Будешь моим фараоном, Пранцысь Вырвич!» (Людмила Рублевская, отрывок из романа «Авантюры драгуна Прантиша Вырвича». Перевод с белорусского Павла Ляхновича).
-рубрика «Эпоха»:
«Я из того послевоенного поколения, которое не видело войну, но жило ещё при ней. Как это может быть? Дело в том, что мы родились, когда война умерла, но ещё не остыла. Она остывала очень медленно, на каждом шагу, показывая нам, живущим уже в мирное время, своё страшное нутро» (Владимир Самойлов «Одна на всех история, фрагмент).
-и многое другое.
2021-05-31